چالش اساسی ما درعصرمدرن،ابداع عقلانیتی است که درحاکمیت جامعه نرم افزاری ودرعصر پست مدرنیسم،ساختاراجتماعی مبتنی برحاکمیت  اندیشه را  پی ریزی نماید.آنچه باعث رکودتفکروبروزعدم تعادل فرهنگی میشود،سطحی اندیشی است.ما دوست داریم همگان برهمان باوری باشندکه ماهستیم.چون تنها درآن صورت به لحاظ روانی احساس امنیت میکنیم وخودراموظف به تامل وتعمق درفرایندبرنامه هاوتصمیماتمان وقیاس آن باسایرجوامع نمیبینیم.باورکنیم فقط ازراه گسترش مستمراندیشه وحاکمیت فرهنگ درک متقابل است که عقل معنای حقیقی خودرابازمی یابدوآنگاه قادرخواهیم بود،اندیشه رابه نظریه ونظریه رابه قانون تبدیل کنیم.

مدرنیته باشیوه یی که درایران رایج شده،یک تجددکاذب و پوشالی بیش نیست.مدرنیسم درسده اخیرتاریخ ایران دامی برای جلب ساده لوحان،عاملی برای تفتیش افکارومانعی برای واقع بینی بوده است.تجددیامدرنیسم به معنای حقیقی آن،چیزی نیست جز نوزایی مستمرسنت درظرف زمان.گرچه مدرنیسم رابه درستی تجربه نکرده ایم لیکن توجه به یک نکته ضروری است وآن اینکه مدرنیته باهمه تبعات منفی وغیرقابل کنترل خود،توسط گروهی ازانسانها تجربه شده است.اینک،برای فهم مخاطره آمیزبودن بسیاری ازجنبه های آن،ضرورتی به تجربه مستقیم وجودندارد!!

گسترش علم وتکنولوژی،رشدارتباطات بشری راسبب میگرددودر پی آن،آگاهیهای فردی واجتماعی ارتقا می یابد.بایداین حقیقت رابپذیریم که دگرگونی ارزشهادر پی وقوع مدرنیسم امری طبیعی وگریزناپذیراست ودراین بین،نسل جوان چون پیوندی سست تر ازوالدین خودباوضع موجودداردوتعلق خاطرش به آینده پررنگ تر است؛لذاتغییر ارزشهاومناسبات اجتماعی رابی هیچ دغدغه می پذیرد.با پدیده ی دگرگونی ارزشهابایدبه گونه یی فعال برخوردشود.یک نظام کارآمدبایدتوانایی پالایش تغییرات مثبت ومنفی را دارابوده وبابومی کردن پدیده ی دگرگونی ارزشها،شکل مثبت و رشددهنده یی به آن بدهدوازاین راه، پویایی مستمرجامعه را تضمین نماید.

اگرقدرتهای غالب جهانی موفق شوندفهم،سلیقه وعقیده ی خودرابه جهان تحمیل کنندفاجعه یی عظیم حیات فرهنگ بشری راتهدیدمیکند.زیرا شادابی،نشاط و پویایی فرهنگ جهانی درگرو گوناگونی وتعامل آنهابایکدیگراست.اگرحس ایرانی-اسلامی بودن،هویت اصیل داشتن وریشه داربودن،باورعمیق همه سطوح جامعه بویژه نسل جوان گردد؛ثمره ی آن بهترین پادزهردربطن جامعه وساختارفرهنگی کشورخواهدبود.بایدباچشمانی باز و شیوه یی مبتنی برخردگرایی به شناسایی دقیق زوایای فرهنگ وهویت ملی-دینی خود ومختصات زمانه بپردازیم.آنگاه بی تردیدازکشاکش این عصر،سربلند بیرون خواهیم آمد.

کلام پایانی اینکه؛مدرنیته سرنوشت محتوم ماست ودراین راه،ضروری ترین وظیفه نخبگان فکری جامعه،بازگشتی نقادانه به خودوگذشته است.بایدباعنایت به شاخصهای ملی-دینی،از نو شیوه ی تفکر ونحوه ی حضورمان دردهکده ی جهانی وچگونگی انطباق باویژگیهای عصرحاضررا پالایش کنیم.تاریخ گواهی میدهد ملتهای بزرگ،آنچه رابا زمانه شان همساز بوده است دریافته وبی هیچ درنگ،آن را به سرانجام رسانیده اند.ملت ایران نیز؛ملت بزرگی است. پس ؛ میتواند چنین کند.....یاعلی